شبانه دختری است که عاشق عکاسی ست اما برادرش شدیدا با این قضیه مخالف است.

بدون اطلاع خانواده برای یک مصاحبه میرود و در مسیر برگشت تصادف میکند در آمبولانس متوجه میشود

هیچ چیز تصادفی نیست و سرنشینان ماشین و حتی مرد مرموزی که به ظاهر عابر بوده و سوار

ماشین شده هم همگی بخشی از یک نقشه هستند. پازلی که باید حل شود.

قسمتی از رمان

نفسش را با اضطراب بیرون داد و به صفحه ی گوشی که هم چون آژیر خطر

خاموش و روشن میشد، خیره ماند. شال طوسی رنگش را جلوترکشید و

موهایش را هیستریک زیر آن زد.

چشمهایش روی اسم مهراد بر صفحه دودو میزد و نمیدانست چطور

میخواهد فاصله ی یک ساعت و چهل دقیقه ای را تا خانه بپیماید وقتی که هر

دقیقه اش هیهات مینمود.

شبانه عادت داشت وقتی میترسد دروغ بگوید و هر بار هنگام دروغ گفتن

به خودش قول دهد که این بار آخر است فقط ترس نبود در موقعیتهای

بغرنج در شرایط اضطراب و در هر شرایطی که ممکن بود راست گفتن

در دسر ایجاد کند ترجیح میداد راستش را نگوید و هر بار با خودش تکرار کند..

این آخرین باره که راستشو نمیگم دقیقا همین جمله را با خودش تکرار کرد و

بعد گوشی را بیرون آورد که دروغی سر هم کند..