داستان از یک روز در دانشگاه شروع می‌شود، که سوگند هدایتی دچار حمله میگرنی می‌شود و

به دلیل همراه نبودن داروه هایش و شیطنت همکلاسی ها مجبور به ترک کلاس و رفتن به منزل می‌شود،

از آنجایی که قادر به رانندگی نیست دوستش لاله از (روزبه قائمی) درخواست می‌کند تا آن ها را به منزل برساند …

قسمتی از رمان

این روزها انقدر حالم خوبه که حد و مرزی نداره.

احساس سبکی می‌کنم و باری رو که سال‌ها روی شونه هام تحمل کرده بودم رو با خبر غیر منتظره ای که لاله بهم داد زمین گذاشتم.

اینکه خیالم از بابت بابا راحت شده و دیگه این حس وحشتناک از بین رفته که خودم رو باعث و بانی تنهایش می‌دونستم.

حالا… شب ها سرم رو با آرامش روی بالشت می‌ذارم و خوشحالم که مثل یک سد جلوی زندگیش رو نگرفتم و

در حال حاضر تنها مسئله ای که باعث شده شب و روز بهش فکر کنم اون زن هست.

زنی که بابا یک ساله باهاش ازدواج کرده و من دوست دارم بدونم که غریبه اس یا آشنا،

که اولین چیزی که به ذهنم می‌رسه اینه که گوشی بابا رو دزدکی از تو جیبش بردارم و ساعت

دو و نیم نصف شب توی تاریکی آشپزخانه بشینم و داخل فایل هاش رو با فضولی تمام بگردم.

دل تو دلم نیست و وقتی به چند تا فایل مشکوک می‌رسم بدون معطلی بازش می‌کنم و بله…. اون زن رو می‌بینم.

یه عکس پرتره که صورتش رو به خوبی نشون میده…

موهای مصری کوتاهش، صورت روشنش و چشم های قهوه ایش من رو می‌بره به سال ها پیش.

انگشتم روی صفحه کشیده میشه، می‌رسم به عکس دونفره شون و لبخند بابا که بیش از حد خوشبختی رو فریاد می‌زنه.

لبخند عمیقی روی لب هام می‌شینه اما نمی‌تونم احساساتم رو کنترل کنم که اشکام روی صورتم می‌ریزه و ای کاش صورت خوشحال مامان رو کنار بابام می‌دیدم.

و این ای کاش ها توی زندگی چه بلایی که به سر روح و روانمون نمیاره